PC: Dzieci Egiptu

DrAcKo · Trochę Tu już bawi

Jakiś czas temu informowaliśmy: "Francuski producent gier komputerowych, firma Cryo (...) kończy swoją działalność. Ów smutny fakt ma związek z niepowodzeniem w negocjacjach Cryo ze swoimi wierzycielami. Innymi słowy firma zbankrutowała." Twórcy tak dobrych gier jak Atlantis, Hellboy, Lost Eden, Faust, Devil Inside, From Dusk Till Dawn padli pod wpływem nieubłaganych praw kapitalizmu. Nie zarobili na siebie i musieli zginąć. Mam cichą nadzieję, iż nie dobili jej rodzimi gracze, kupujący kradzione wersje ich produkcji.

Dzieci Egiptu zapowiadane były jako pierwsza część z cyklu gier mających umożliwić najmłodszym zapoznanie się z fascynującymi cywilizacjami starożytności. Z powodu kłopotów Cryo plany te stanąć mogą pod dużym znakiem zapytania. Należy jednak cieszyć się choć z tego, co już zostało wydane.

Kiedy robi się ciemno i nadchodzi pora spania, wiele dzieci zaczyna się bać. Gdy ułożone w łóżeczkach zamykają oczy, ich wyobraźnia podsuwa setki przerażających wizji. Czy w szafie czai się jakiś duch? Co, jeśli w nocy ktoś wkradnie się do pokoju...? Takich rozterek pozbawiony jest bohater Dzieci Egiptu (dajmy mu na imię Jaś). Jaś ma magicznego przyjaciela Smuka, który co noc zabiera go na emocjonujące wyprawy. Gdy ktokolwiek dorosły jest przy Smuku, ten zmienia się w zwykłą zabawkę.

Przygody ze Smukiem rozpoczynają się każdego wieczoru. Ten, będąc przedstawicielem magicznej cywilizacji, posiada zdolność podróżowania w czasie i w przestrzeni. Jak na prawdziwego przyjaciela przystało nasz smoczek wie, iż Jaś interesuje się czasami faraonów, dlatego postanowił zabrać go ze sobą na wyprawę. Kuzyn Smuka, niejaki Hippo, wezwał go na ratunek. Zniknęła mała Nay i wszystkie ślady prowadzą do przebiegłego handlarza niewolnikami - Sobekhotepa. Nasi bohaterowie szybko pakują aparat fotograficzny oraz przewodnik i czym prędzej przenoszą się do egipskiego Heliopolis. Czas cofa się o tysiące lat - mamy rok 1360 przed naszą erą...

Gdzie leży granica między grą przygodową a programem multimedialnym dla dzieci? Czy chodzi tu o poziom trudności? A może o interaktywne minigry? Tego nie wiem. Faktem jest, że zostajemy zrzuceni w sam środek Heliopolis. Rozglądamy się, patrzymy - ooo - prawdziwe miasto. Próbujemy zerknąć do góry, ale engine nam na to nie pozwala. Tylko obroty dookoła własnej osi. Czyżby przygodówka?

Przygodowy charakter Dzieci Egiptu potwierdza interfejs użytkownika. Widzimy ikonkę ręki gdy znajdziemy coś przydatnego w trakcie gry, ikonkę ust do rozmowy, tryby wskazujące możliwość użycia przedmiotu, małą piramidę wskazującą na dogrywanie się Dzieci Egiptu, no i aparat fotograficzny, którym w odpowiednich miejscach robimy fotki do przewodnika po Egipcie. Zapomnieć nie można i o mapie Heliopolis, którą wygrywamy w trakcie gry, a która pozwala na podróż do bardziej odległych miejsc. Na samym dole ekranu posiadamy pasek ekwipunku, a po przełączeniu, pasek rozmów. Rozmowy są bardzo ważne i dlatego sposób ich przeprowadzania jest specyficzny. Na belce rozmowy wraz z rozwojem akcji pojawiają się nowe ikonki. Każda z nich pozwala na zagadnięcie dowolnej osoby na temat prezentowany przez znaczek. Jeśli z fabuły dowiemy się o duchu, to od tej chwili pojawi się możliwość zapytania o niego. Innym sposobem prowadzenia rozmowy (a raczej monologu) jest kliknięcie na postać bez wcześniejszego wybrania tematu. GUI jest więc nieskomplikowany, podobnie jak sposób porozumiewania się z innymi postaciami.

Przed nami pięć nocy pełnych wrażeń i tyleż samo powrotów do Heliopolis. Z każdym razem zjawiamy się, by rozwiązać co rusz to nowy problem. Chodzimy z miejsca na miejsce, rozmawiamy, zbieramy przedmioty, gramy w gry i bierzemy udział w warsztatach.
Jednego dnia szukamy Nay, innego musimy zanieść jej jedzenie, następnego zbieramy porozrzucane części zabawki. Na tym tle rozwija się większa, niejako całościowa fabuła o mrocznym duchu, mumii i tym podobnych niestworzonych historiach.

Postacie występujące w Dzieciach Egiptu to nasi przyjaciele oraz mieszkańcy Heliopolis. Lista bohaterów jest dość długa - mamy wspomnianego Smuka (zawsze nam towarzyszącego, i skorego do pomocy), hipopotama Hippo, wesołego Kolumasa, kociopodobną Miau, dzieci - córkę kupca, Nay, i młodocianego szefa gangu, Meniu. Nie zabrakło również ich ojca, architekta, Nubijczyka, strażnika, handlarza niewolnikami, kapłanki, skryby, muzykantki, namiestnika, a nawet mumii.
Wszyscy oni odgrywają specyficzne role i częstokroć - za odpowiednią przysługę - gotowi są nam pomóc; kapłanka da nam papirusu, ojciec Nay specjalną gumę, Nubijczyk kawałek Kolumasa... I tak kręci się to - jak w przygodówkach bywa - do happy endu.

Ważną częścią Dzieci Egiptu są minigry, za które otrzymujemy elementy potrzebne do ruszenia fabuły do przodu. Podzielono je na warsztaty i gry. Istnieją trzy naprawdę różniące się między sobą poziomy trudności. W warsztacie handlarza naszym celem będzie poznanie wagi przedmiotów, a następnie prawidłowe ich podzielenie. U architekta poproszeni zostaniemy o ustawienie budowli w odpowiedni sposób, skryba zechce nauczyć nas rozpoznawania hieroglifów, kapłanka zaś sprawdzi naszą wiedzę z zakresu wierzeń egipskich. Na sam koniec muzykantka podda próbie zdolności muzyczne użytkownika. Rozwinięciem warsztatów są gry. W grze Hippa, płynąc statkiem po wielkiej mapie zbierać będziemy skarby, w grze Kolumasa stawiamy klocki w piramidzie. Innym razem dziwna postać Dwie Strony nakaże nam odpowiednie ułożenie fresków, Tum A Dum Tam namówi do powtarzania odpowiedniego rytmu, natomiast Miau będzie nalegać o ochronę boga Ra przed siłami ciemności.

Poza kwestią przygodową (fabuła) i intelektualną (warsztaty i gry) w Dzieciach Egiptu postawiono również na stronę merytoryczną. Z bogato ilustrowanego i obszernego przewodnika po Egipcie zapoznamy się z wieloma danymi uporządkowanymi w takich kategoriach, jak handel, architektura, wiedza i pismo, religia, a także sztuka. Współpraca z Reunion des Musees Nationaux spowodowała, iż ta część produkcji jest szczególnie bogata oraz na odpowiednio wysokim poziomie naukowym (z uwzględnieniem odbiorców, czyli dzieci).

Cryo znany był - i zawsze będzie - z perfekcyjnie dopracowanych wizualnie dzieł. Cóż... tutaj małe rozczarowanie. W przypadku Dzieci Egiptu osiągnięto średnie efekty. Włożenie gry na jeden kompakt, przy jednoczesnym zastosowaniu renderingów, nakłada bardzo duże ograniczenia co do ich jakości. I to niestety widać. Na pierwszym miejscu wymienię rozdzielczość kamery - ekran posiada co prawda 640x480, ale wyświetlane sceny już zdecydowanie nie. Sprawia to, że na ekranach naszych monitorów widzimy piksele. Ograniczona ilość miejsca powoduje także skokowe przechodzenie z lokacji do lokacji. W 2002 roku to jakby trochę nie uchodzi. Najsłabiej jednakże wyglądają postacie - przypomniały mi się nawet czasy pierwszych gier FPP, a było to dość dawno temu. Uważam, że sprite'y można stosować, byleby w znacznie lepszej jakości.

Po perypetiach z grafiką odetchnąłem z ulgą, zapoznając się z dobrym tłumaczeniem i niezłym dubbingiem. Aczkolwiek – choć były to wyjątki - głosy nie zawsze pasowały do granych przez nie osób.

Cryo zbankrutowało, ale mamy jedno z jego ostatnich dzieł - Dzieci Egiptu. Biorąc pod uwagę wykonanie, jest to produkcja zdecydowanie średnia. Z kolei fabuła i duża ilość warsztatów/gier sprawiają, że może się spodobać młodszym odbiorcom.
Zawarta w Dzieciach Egiptu wiedza na temat starożytności to również nie byle co. Jeśli dziecko ma smykałkę do przygodówek i lubi poszerzać swoje horyzonty, to ten produkt zdecydowanie mu się spodoba.

iLuSioN · Administrator

Nie grałem... Recenzja fajna...